De dochter van Fred en Rose West heeft op de dag dat haar ouders 30 jaar geleden gearresteerd werden een interview gegeven. De inmiddels 52-jarige Mae vertelt dat het haar leven altijd heeft getekend en nog steeds doet. ‘Nu voelt het als een ander leven dat niet van mij was. De jaren hebben geholpen. Het is waar wat ze zeggen, de tijd geneest. Soms voelt het als een verhaal dat je hebt gelezen en je er geen deel aan hebt gehad. Op andere momenten word je aan iets van toen herinnerd en weet je dat je een slechte dag gaat hebben. Ik praat er niet over. Niemand in mijn leven weet nu, behalve mijn man, wie ik ben qua connectie met Fred en Rose. Ik denk dat ik nu een masker draag.’
Haar ouders vermoordden tenminste twaalf mensen. De meeste misdaden vonden plaats aan Cromwell Street 25. Fred West pleegde zelfmoord in 1995. Rose West is inmiddels 70 jaar en zit nog steeds vast.
Mae heeft twee kinderen. Haar jongste zoon heeft ze nog niet verteld wie haar ouders zijn en hoe haar jeugd is geweest. ‘Ik probeer gewoon een normaal, dagelijks leven te leiden – nou ja, zo normaal en alledaags als het kan zijn. Mijn leven bestaat nu uit het beschermen van mijn kinderen, vooral de jongste. Hij weet niets van mijn verleden. Hij is nu op een leeftijd waarop hij vragen begint te stellen. Het enige wat ik hem heb verteld is dat mijn vader dood is en ik niet met mijn moeder spreek.’
Ze heeft na de arrestatie van haar ouders nog jaren contact gehad met haar moeder, maar de laatste zestien jaar niet meer. ‘Ik en mijn moeder zijn zestien jaar geleden gestopt met praten. Het was haar keuze. Ze schreef me een brief waarin ze me in feite vertelde: Het is het beste dat ik je verlaat. Met andere woorden ze wilde me niet meer zien of met me communiceren. Het deed me destijds aan veel dingen twijfelen, zoals of ik voor haar nog belangrijk was. Het is raar dat iemand je ouder is en leeft, maar je ziet haar niet meer.’
Over hoe ze nu met haar verleden omgaat zegt ze: ‘Het hebben van ouders zoals ik heb gehad, heeft me gemaakt zoals ik ben. Mijn uitdaging is om te gaan met het effect dat ze op mij hebben gehad, in plaats van wie ze zijn. Ik ben nu 52, net een jaar jonger dan mijn vader was toen hij stierf. Dat heeft me de laatste tijd veel over dingen doen nadenken. Ik zou nooit zelfmoord plegen, maar als leeftijd heeft het betekenis voor mij, waardoor ik mijn eigen sterfelijkheid overwoog, denk ik. Maar je gaat door. Er is niets anders dat je kunt doen, toch? Ik denk zelden aan papa. Ik heb mezelf getraind om niet aan hem te denken. Wat Rose betreft, ik laat mezelf niet teruggaan naar die tijd. Het is niets wat je kunt veranderen.’
Bron: © The Sun