Naam: Jeffrey Lionel Dahmer

Bijnaam: Milwaukee Cannibal

Geboren: 21 mei 1960, Milwaukee Wisconsin VS

Overleden: 28 november 1994

Aantal slachtoffers: 17

Straf: Levenslang

Jeugd 

Jeffrey Dahmer werd geboren op 21 mei 1960 in Milwaukee Wisconsin. Zijn ouders zijn Lionel en Joyce Anette Dahmer en hij heeft een jonger broertje David. Al sinds zijn geboorte had de moeder van Jeffrey last van depressies. De vader van Jeffrey had een drukke baan als chemicus en was vaak van huis, ook om de stemmingswisselingen van zijn vrouw te vermijden. Zijn kleuterjuf viel het op dat  Dahmer nooit met vriendjes op het schoolplein speelde, maar altijd maar wat ronddoolde in zijn eentje.

In zijn tienerjaren begon Dahmer hevig te drinken. Op zijn veertiende dronk hij al zo’n halve liter sterke drank per dag. In diezelfde periode kwam hij erachter dat hij homoseksuele gevoelens had. Dit werd sterk afgekeurd door zijn omgeving en hij praatte er met niemand over. Door dit isolement ging hij zich meer toeleggen op het ontleden van dode dieren. Tijdens dit ontleden vroeg hij zich steeds vaker af hoe het was om een overleden mens te ontleden. Zijn seksuele fantasieën gingen steeds vaker over seks met dode lichamen. 

In 1978 besloten zijn ouders te scheiden. Dahmer kon hier niet mee omgaan. Zijn moeder verhuisde met zijn broertje naar Wisconsin. Zijn vader zat  in een motel zo’n 15 km van hun huis. Dahmer woonde op zijn 18e lange tijd alleen in het huis waar hij was opgegroeid.

Misdaden 

Zijn eerste moord pleegde hij in 1978. Dahmer pikte Steven Hicks op, die stond te liften om naar een rockconcert te gaan. Omdat hij te vroeg was gingen ze eerst wat drinken bij Dahmer thuis. Ze kletsten gezellig, maar toen Steven zei dat hij weg moest omdat zijn vriendin op hem wachtte sloeg Dahmer hem neer met een halter. Toen Dahmer zag dat hij dood was, raakte hij eerst in paniek maar besloot er dan toch maar van te genieten. Hij knuffelde de hele avond met het dode lichaam. Vervolgens ontleedde hij het lichaam, zoals hij vroeger met dode dieren deed. Toen hij de vuilniszakken met lichaamsdelen wilde dumpen werd hij aangehouden door de politie, maar deze lieten hem gaan. De volgende dag werd het lichaam meegenomen met de vuilnis. 

In de negen jaren erna moordde Dahmer niet. Hij probeerde van alles om van zijn homofiele gevoelens af te komen: studeren, het leger in, bijbelstudie, bij zijn oma wonen, seks met paspoppen. Niets hielp. Hij ging regelmatig naar badhuizen en gaybars. Hij pikte daar mannen op, drogeerde ze en had seks met ze. Melding bij politie werd nauwelijks gedaan, aangezien homofilie niet geaccepteerd werd. 

In 1987 pleegde hij zijn tweede moord, waarna er nog 15 (zie afbeelding) zouden volgen in vier jaar tijd. In 1989 kreeg Dahmer een jaar gevangenisstraf voor het aanranden van een 13-jarige jongen. Later bleek dit het broertje te zijn van een ander slachtoffer, Konerak Sinthasomphone. 

Van de meeste slachtoffers bewaarde hij schedels en skeletten. Naar eigen zeggen deed hij dit omdat hij zo de mannen langer bij zich kon houden. 

In 1990 verhuisde hij naar zijn eigen appartement. Hier heeft hij de laatste 12 moorden gepleegd. Ook begon hij hier met kannibalisme. Na een moord ontleedde hij het lichaam, bewaarde een aantal organen en sneed vlees van armen en benen, die hij vervolgens op at. Naar eigen zeggen gaf hem dit het gevoel, dat zijn slachtoffer dan voor altijd bij hem bleef, voor altijd een deel van hem was. Ook maakte hij foto’s van de lichamen, die hij dan in bepaalde posities legde.

Omdat hij de lichamen soms langere tijd in zijn appartement lagen, klaagden de buren regelmatig over stankoverlast. Dahmer zei dan, dat zijn koelkast stuk was. Later kocht hij zoutzuur om de overblijfselen van de lichamen in op te lossen. 

Arrestatie en proces 

Dahmer wilde een man, die altijd bij hem bleef. Van een aantal slachtoffers heeft hij geprobeerd zombies te maken. Hij sloeg ze bewusteloos, boorde een gaatje in de schedel en goot aceton of kokend water in de hersen. Allen stierven alsnog. 

Dahmers laatste potentiële slachtoffer was Tracy Edwards. Dahmer had hem meegenomen naar huis met de belofte hem te betalen om foto’s te mogen maken. Eenmaal  daar boeide Dahmer Edwards en bedreigde hem met een mes. Edwards kon vluchten en klampte eenmaal buiten twee agenten aan. Deze gingen mee naar Dahmers appartement, waar ze onder andere naaktfoto’s, schedels, skeletten en menselijke organen vonden. Onder enorme media-aandacht werd het appartement van Dahmer ontruimd.

Een dag later 23 juli 1991 begon de ondervraging op het politiebureau. Dahmer bekende 17 jonge mannen te hebben vermoord. Verder gaf hij toe seks te hebben gehad met dode lichamen en organen van zijn slachtoffers te hebben gegeten. Hij bekende schuld, maar gaf aan krankzinnig te zijn. 

Op 30 januari 1992 begon het proces tegen Dahmer. Deze nam twee weken in beslag. Aangezien Dahmer schuld had bekend was het niet de vraag of hij de moorden had gepleegd, maar of hij toerekeningsvatbaar was. De verschillende psychiaters die door de verdediging werden opgeroepen pleitten dat Dahmer onder andere zou lijden aan necrofilie, borderline, schizotypische persoonlijkheidsstoornis, alcoholisme en psychotische stoornis. De psychiaters van het Openbaar Ministerie meenden echter dat Dahmer volledig toerekeningsvatbaar was. Zij ondersteunden hun oordeel onder andere met het feit dat Dahmer vooral moordde als hij gedronken had en het dus niets met zijn impulsen van doen had. Op 17 februari werd hij veroordeeld tot levenslang. 

Moord op Dahmer 

Op 28 november 1994 werd Dahmer in de gevangenis vermoord door Christopher Scarver. Dahmer was aan het schoonmaken met twee medegevangenen, Scarver en Anderson. Scarver had het gevoel gepest te worden door de andere twee, waarna hij een ijzeren staaf pakte en Dahmer en Anderson doodsloeg. Volgens Scarver had hij een hekel aan Dahmer, omdat Dahmer altijd afgehakte lichaamsdelen nabootste met eten.

Aanbevolen

Er zijn vele podcasts, documentaires en films over Dahmer gemaakt. Wij zijn enthousiast over onderstaande documentaire. We kunnen hem niet op onze pagina laten afspelen vanwege leeftijdsbeperkingen. Via onderstaande link is hij op YouTube te bekijken.