Naam: Aileen Carol Wuornos

Geboren: 29 februari 1956, Rochester Michigan VS

Overleden: 9 oktober 2002

Aantal moorden: 7

Straf: doodstraf

Jeugd

Haar moeder Diane trouwde op haar vijftiende met haar vader, de achttienjarige Leo Pittman. Ze kregen eerst zoon Keith en een jaar later werd Aileen geboren. Diane werd zwaar mishandeld door Leo. Nog voor de geboorte van Aileen scheidden ze. Aileen heeft haar vader nooit gekend. Hij werd opgepakt voor de verkrachting van een zevenjarig meisje en pleegde zelfmoord in de gevangenis. 

Diane kon niet meer voor haar kinderen zorgen. Ze kampte met psychische en financiële problemen en liet haar kinderen achter bij haar ouders Lauri en Britta Wuornos in Troy in Michigan. Zij waren beide alcoholist. Aileen en Keith werden officieel door hen geadopteerd en kregen te horen, dat zij hun ouders waren en Diane hun zus. 

Vanaf dat Wuornos bij haar grootouders woonde werd ze mishandeld en seksueel misbruikt door haar opa, waarvan ze dacht dat het haar vader was. Haar grootmoeder Britta greep niet in. Of ze op de hoogte was van het seksueel misbruik is niet bekend. Wuornos moest zichzelf zien te redden. De enige bij wie ze zich goed voelde was haar broer Keith. 

Ze werd niet alleen seksueel misbruikt door haar grootvader, maar ook door vrienden van hem. Op haar vijftiende werd ze zwanger door één van deze verkrachtingen. Ze wilde haar zoon houden, maar dat werd haar verboden. Rond diezelfde tijd overleed haar grootmoeder aan leverfalen. Vervolgens werd Wuornos door haar grootvader het huis uit geschopt. Vanaf dat moment moest ze zich alleen zien te redden. Ze sliep in haar eentje in de bossen rondom haar school. Om aan eten te komen ging ze aan het werk als sekswerker. 

Op school viel ze buiten de groep en werd gepest. Meestal zat ze in de pauzes alleen. Maar als ze dan gepest werd, sloeg ze terug en kon ze agressief zijn. Ze had niemand om op terug te vallen. Om toch vrienden te maken kocht ze van haar verdiende geld bier en sigaretten voor haar klasgenoten. Maar zodra dit op was lieten ze haar links liggen. Op de middelbare school had ze één vriendin, Dawn Botkins. Bij haar voelde ze zich veilig. Ze had het idee, dat zij de enige was die geen misbruik van haar maakte. 

Omdat het koud was in Michigan en ze in de bossen moest slapen kwam ze na wat omzwervingen al liftend in Florida terecht. Ze was vooral te vinden in motor-cafe’s. Inmiddels verdiende ze zo’n vijf jaar haar geld als sekswerker. Ze pikte haar klanten op langs de kant van de weg. Op haar 20e kwam ze de 69-jarige Lewis Fell tegen en trouwde met hem. Binnen een paar weken waren ze weer gescheiden. Volgens Fell werd hij mishandeld door Wuornos en hij vroeg een contactverbod aan. Wuornos stond weer op straat en ging weer aan de slag als sekswerker. 

Rond diezelfde tijd kreeg ze slecht nieuws. Haar broer Keith was op 21-jarige leeftijd overleden aan keelkanker. Wuornos was ontroostbaar, ze had het gevoel alleen op de wereld te zijn. Na de begrafenis ging het bergafwaarts met haar. Ze deed meerdere zelfmoordpogingen.

Na het overlijden van haar broer was Wuornos constant boos. Ze had overal lak aan. Kleine diefstallen gingen over in een gewapende overval. Hiervoor werd ze opgepakt en zat ze drie jaar vast in een vrouwengevangenis. Toen ze vrijkwam hing ze minder rond in motor-cafe’s en begon uit te gaan in gay-bars. Hier ontmoette ze in 1986 haar grote liefde Tyria Moore. Wuornos gaf later aan dat ze dit gevoel nooit gekend heeft. Ze had alles voor haar over. Wuornos zorgde ervoor dat Tyria niets te kort kwam. Ze wilde er alles aan doen om haar niet kwijt te raken. Wuornos zorgde voor de inkomsten via haar sekswerk. De dames werden een paar keer aangehouden wegens agressie tegen mannen. 

Misdaden 

Op 30 november 1989 werd Wuornos opgepikt door een klant. Het was de 51-jarige Richard Mallory. Wat ze niet wist was, dat Mallory net tien jaar had gezeten voor verkrachting. Ze reden naar een afgelegen bosgebied. Wat daar precies is gebeurd is niet bekend. Volgens Wuornos dronken ze eerst wodka. Volgens Wuornos vertelde Mallory haar dat hij alleen opgewonden kon raken als hij haar pijn kon doen. Hij bond haar vast tegen haar wil en begon haar te slaan en verkrachtte haar. Toen Mallory even de auto verliet kon Wuornos zichzelf bevrijden en pakte haar pistool, die ze altijd in haar tasje bij zich had. Ze schoot hem in de borst. Ze bedacht zich dat ze hem moest doden, omdat ze bang was dat ze aangehouden zou worden voor poging tot moord. Ze schoot nog een paar keer tot hij dood was. Ze rolde zijn lichaam in een tapijt en dumpte het. Ze reed naar het motel waar ze met Tyria woonde. Ze vertelde haar dat Mallory haar had geslagen en verkracht en dat ze hem gedood had uit zelfbescherming. Vervolgens liet ze haar het geld zien dat ze uit zijn portemonnee had gehaald. De dames dumpten de auto een stuk verderop. Twee weken later werd zijn lichaam gevonden. 

Op 19 mei 1990 werd Wuornos opgepikt door de 47-jarige David Spears. Naar eigen zeggen werd ze door hem aangevallen. Hij schoot hem dood. Ze dumpte zijn lichaam naast een snelweg. Daar werd hij twee weken later gevonden. 

Op 31 mei vermoordde Wuornos haar derde slachtoffer. Ze schoot hem met negen kogels dood. Het was de 40-jarige Charles Carskaddon. Ook door hem zou ze aangevallen en verkracht zijn. Na de moord wikkelde ze zijn lichaam in een elektrische deken en dumpte zijn lichaam. Daarna reed ze met zijn auto naar een pandjesbaas waar ze zijn pistool verpandde. Een week later werd zijn lichaam gevonden. 

De politie zag dat alledrie de moorden met hetzelfde pistool gepleegd waren. Omdat bij alledrie slachtoffers de lichamen verplaatst waren ging de politie uit van een mannelijke dader. 

Begin juli vermoordde Wuornos weer een klant van haar, de 65-jarige Peter Siems. Samen met Tyria Moore dumpte ze zijn lichaam. Zijn lichaam werd nooit teruggevonden. Wel was er een getuige die zagen dat Wuornos en Moore de auto verlieten waarmee ze het lichaam hadden gedumpt. Dit bleek de auto van Siems te zijn. De politie werd ingeschakeld en later werden vingerafdrukken van Wuornos in het bloed in de auto aangetroffen. Er werd een opsporingsbericht uitgedaan met een beschrijving van de dames. Op dat moment werden ze verdacht van betrokkenheid bij de verdwijning van Siems. 

Op 30 juli schoot Wuornos de 50-jarige Troy Burress dood. Ze kwamen elkaar tegen toen Wuornos langs de weg stond om klanten op te pikken. Of hij ook een klant was of dat hij haar alleen maar wilde helpen is niet bekend. Wuornos zou later verklaren dat hij haar had verkracht. Nabestaanden van Burress achtten dit ongeloofwaardig. Zijn lichaam werd vijf dagen later gevonden. 

Op 11 september 1990 werd Wuornos opgepikt door de 56-jarige Charles Humphreys. Zijn lichaam werd een dag later gevonden. 

Haar laatste slachtoffer was de 62-jarige Walter Antonio, een vrachtwagenchauffeur. Ze vermoordde hem op 17 november, vlak nadat ze een fikse ruzie met haar vriendin had gehad. Ze dumpte zijn lichaam in een greppel, waar hij twee dagen later werd gevonden. 

Arrestatie en rechtszaak

Het was voor de politie duidelijk, dat alle moorden door dezelfde dader waren gepleegd. Bij elke moord werd gebruik gemaakt van hetzelfde wapen. In de auto van Siems waren al de vingerafdrukken van Wuornos aangetroffen. Haar vingerafdrukken werden ook gevonden op meerdere items die ze van haar slachtoffers had meegenomen en had verkocht in een pandjeshuis. Omdat Wuornos eerder al had vastgezeten in Florida waren haar vingerafdrukken bekend bij politie. 

Eenmaal overtuigd dat zij, samen met Moore, verantwoordelijk was voor de moorden stuurde de politie compositietekeningen van de dames naar de pers. Toen Wuornos de schetsen zag werd ze bang. Ze gooide meteen haar pistool weg. Moore werd zo bang, dat ze vluchtte naar haar zus in Pennsylvania. Ze liet een ontroostbare Wuornos achter in Florida. 

Op 9 januari 1991 werd Wuornos aangehouden in motor-café The Last Resort, waar ze haar verdriet om haar vriendin weg dronk. Politie zei haar dat ze was aangehouden voor een klein strafbaar feit dat ze ooit gepleegd had. Tyria Moore werd de volgende dag aangehouden in Pennsylvania. De politie deed haar het voorstel dat ze volledige immuniteit zou krijgen als ze zou helpen om Wuornos te laten getuigen en tegen haar te getuigen. Hier stemde ze mee in. 

De volgende dag belde ze Wuornos die vast zat. Tyria zei dat ze in paniek was omdat de politie achter haar aanzat. Wuornos troostte de vrouw op wie ze nog steeds verliefd was. Ze vroeg nog wel of Tyria echt alleen zat, maar beloofde alle moorden te bekennen en dat ze ervoor zou zorgen dat Tyria buiten schot zou blijven. 

Op 16 januari bekende Wuornos alle moorden, inclusief de moord op Siems, van wie het lichaam nooit gevonden is. 

Na haar aanhouding begon het mediacircus. Wuornos genoot ervan in de aandacht te staan. Ze had het gevoel dat er eindelijk aandacht voor haar was en dat er naar haar geluisterd werd. 

De enige moord waarbij de politie voldoende fysiek bewijs had was die op Richard Mallory. Op 14 januari 1992 begon de rechtszaak. Het openbaar ministerie schetste het beeld van Wuornos, dat ze een keiharde gemene vrouw was, die rücksichtslos mannen beroofde en vermoordde. Het verkrachtingsverleden van Mallory kwam nauwelijks aan de orde. Wuornos zelf gaf wel aan dat de mishandeling en verkrachting van Mallory ervoor zorgde dat ze zichzelf moest verdedigen en ze hem daarom gedood had. 

Wuornos werd emotioneel toen Tyria tegen haar getuigde in de rechtszaal. Ze was geschokt dat de enige van wie ze echt had gehouden haar zo verraadde. Vijf dagen later kreeg ze haar straf te horen: de doodstraf. 

Na de rechtszaak herriep ze haar verklaring en zei dat ze alle mannen had vermoord om ze te beroven. Later werd duidelijk waarom ze dit vertelde. Na een interview bleef per ongeluk de opnameband aanstaan en vertelde ze tegen de interviewer dat ze wel degelijk de mannen gedood had uit zelfverdediging, maar dat ze gewoon dood wilde en die kans groter werd als ze haar verklaring zou veranderen. 

Ze verbleef ruim tien jaar in de dodencel. De enige die haar regelmatig bezocht was haar jeugdvriendin Dawn Botkins. Zij zag al vanaf haar jeugd haar pijn, de continue afwijzing en hoe iedereen misbruik van haar maakte. Tijdens haar verblijf in de dodencel draaide ze vooral één lied dat haar troost bood: Carnival van Natalie Merchant. Ze weigerde een laatste maaltijd voor haar executie. Naar eigen zeggen was het verblijf in de dodencel onmenselijk en uit protest dronk ze als laatste maaltijd alleen een kopje zwarte koffie. 

Haar executie vond plaats op 9 oktober 2002. Na haar executie werd ze gecremeerd. Haar as werd op haar verzoek uitgestrooid bij een walnotenboom in de tuin van Dawn Botkins. Tijdens de herdenking in de tuin werd weer het lied Carnival gedraaid. 

Aanbevolen

Over Aileen Wuornos bestaan honderden boeken, films, podcasts en documentaires. Onderstaande documentaire geeft een goed beeld van haar leven. Ook wij hebben een podcast over haar gemaakt. Deze vind je hieronder. Ook waren wij erg onder de indruk van het lied ‘Poor Aileen’ van Superheaven.